22 Przystanek Woodstock
Kostrzyn nad Odrą to małe miasteczko na granicy polsko-niemieckiej. Na co dzień nie wyróżnia się niczym szczególnym. Poza jednym, wakacyjnym tygodniem, kiedy to do tej małej miejscowości zjeżdża się blisko milion osób z całej Polski i zza granicy, żeby bawić się na Najpiękniejszym Festiwalu Świata, czyli na Przystanku Woodstock. Idąc polem namiotowym można zobaczyć przede wszystkim ogromne skupisko przyjaźnie nastawionych do siebie ludzi. To miasteczko działa perfekcyjnie przez te kilka dni. Powód? Wszystko jest oparte na wzajemnym zaufaniu i przyjaźni.

Jest środa – 13 lipca br. – zaczyna być słychać pierwsze dźwięki gitar z jednej ze scen – Pokojowej Wioski Kryszny. Rock’n roll pełną parą. Jako pierwsza gra kapela The Mugshots. Jako ostatni grają weterani Woodstocku – GA-GA Zielone Żabki. Ale koncerty to nie wszystko, można nawet powiedzieć, że koncerty na Woodstocku to 1/10 tego, co się tam dzieje. Także w środę wystartowała Akademia Sztuk Przepięknych, gdzie co roku odbywają się spotkania z muzykami, aktorami, dziennikarzami i innymi cenionymi osobowościami. W środę o 18.00 zawitała tam siostra Małgorzata Chmielewska. Z kolei o 20.30 pojawia się Mariusz Kałamaga ze swoim stand-up’em. A po nim Piotr Rogucki. Jeśli ktoś nie ma ochoty i iść na koncert czy do ASP, zawsze może biec do wiosek sponsorów. Play jak co roku oferuje całe mnóstwo rozrywek np. Sportowych, a Lech farbuje ludziom włosy na zielono. Ewentualnie można siedzieć do rana z gitarą i bez końca śpiewać o słynnej Jolce czy wielu innych. Najpiękniejszą rzeczy na tym festiwalu jest to, że można się przysiąść do kompletnie obcych ludzi i rozmawiać z nimi jak ze starymi znajomymi.

Czwartek z kolei to dzień, kiedy zaczynają grać wszystkie cztery sceny. Jest godzina 15.00 na dużej scenie pojawia się Jurek Owsiak, padają słowa: „22 Przystanek Woodstock w miejscowości Kostrzyn – odjazd!” Festiwal oficjalnie odpalony. Bawimy się już na maksa. Jako pierwsza na dużej scenie gra Luxtorpeda. Tego samego dnia między innymi melduje się tam np. Hey z autentycznie wzruszoną Nosowska na czele. Dzień kończy The Hives i Molotov. Tego samego dnia występ na małej wiosce zaczyna Sexbomba. Kapela znana z kawałka „Pędzę do Ciebie światłowodem…”. W czwartek na tej samej scenie grają jeszcze m.in. Łzy i Romantycy Lekkich Obyczajów. Z kolei u Kryszny też głośno, bo np. Scream Maker. Nowością na Woodstocku jest scena „Dzika Karta Lecha”, czyli miejsce dla zespołów, które nie dostały się na żadną z trzech pozostałych scen, ale zainteresowały organizatorów. Słyszymy tam np. The Shipyard. Z kolei czwartek w ASP jest też świetny, bo gości tam sam Jerzy Stuhr, zaraz po nim Janina Ochojska. A potem debata na temat hejtu w Internecie. A od 2.30 Skubas.

Piątek na dużej scenie to np. fenomenalny The Rumjacks – australijska załoga grająca skocznego irlandzkiego folk-punk rocka. Zdecydowanie jeden z lepszych koncertów tegorocznego Woodstocku. Tego samego dnia grają również Decapitated (zdobywcy Złotego Bączka), Lacuna Coil, Apocalyptica i Grubson. Małą sceną rządzą z kolei m.in. punkowa TZN Xenna, Oberschlesien, Enej. A u Kryszny Molly Malone’s, Zmaza, Sedes i weterani polskiego punka – The Analogs i Farben Lehre, którzy na tegorocznym Woodstocku obchodzili XXX lecie istnienia zespołu. Na ASP gości Zbigniew Buczkowski (aktor znany z takich seriali jak np. „Graczykowie”), a po nim Tomasz Michniewicz. O 2 w nocy ASP zamienia się w teatr. Tradycją Woodstocku jest to, że co roku można zobaczyć spektakl teatralny w nocy. W tym roku był to Teatr Capitol i ich sztuka pt. ”Przekręt (nie)doskonały”. A co u Lecha? Np. Alkoholica.

Sobota na dużej scenie mija po znakiem Cochise, Dragonforce, Bring me te horizon, Tarji Turunen itp. Godzina 2.30 to już oficjalne zakończenie festiwalu, stworzone z udziałem zespołu Kabanos, który razem z uczestnikami warsztatów ASP zagrał swój kawałek „Mamo jest mi tu dobrze” i „Z tylu chmur” Piotra Bukartyka. Z kolei małą scena w sobotę należy m.in. do np. Hanzy, Poparzonych Kawą Trzy, Chemii. Kryszna z kolei buja się do muzyki m.in. Pull The Wire i Nocnego Kochanka, a Lech do Exlibris. Na ASP zasiadł Maciej Stuhr, z zaraz po nim Karolina Korwin-Piotrowska i aktorzy teatru Capitol.

Jedynym minusem tegorocznego Woodstocku była niezbyt łaskawa pogoda. Ale z drugiej strony dobrej zabawie nawet największy deszcz nie przeszkadzał. Pada – nie będzie się kurzyć, upał dokucza – wyschną wszystkie przemoczone ubrania. Pomiędzy tym wszystkim ogromne kolejki wszędzie, w których o dziwo nikt nie narzekam każdy się dobrze bawi nawet stojąc i czekając na swoje kilka minut pod prysznicem. Większość nie odmawia sobie piwa, które jest zbawieniem w upale (na przystanku panuje częściowa prohibicja – zarówno na festiwalu jak i w całym Kostrzynie można dostać tylko piwo, dzięki czemu można zdementować stereotyp, że Woodstock to sami pijani ludzie). Na uwagę zasługuje całe zaplecze medyczne. Ogromny szpital polowy ze sprzętem lepszym niż w niejednym zwykłym szpitalu, tłum lekarzy, ratowników i Pokojowy Patrol profesjonalnie przeszkolony – robią wrażenie, działają sprawnie, pojawiają się dosłownie z znikąd i natychmiast jeśli jest potrzeba, żeby udzielić pierwszej pomocy. Gratulacje! Ogromne pole namiotowe ogrodzone wyjątkowo w tym roku płotem, czy też bezsensowny status imprezy o podwyższonym ryzyku, o który był taki wielki bój, nie zepsuł tego festiwalu. Wprost przeciwnie – był jeszcze piękniejszy. Pytając kogokolwiek o wady Przystanku – każdy odpowiada to samo – szkoda, że nie da się być w kilku miejscach naraz.

Osobiście byłam w tym roku po raz czwarty na Najpiękniejszym Festiwalu Świata. Wracając do domu, mogę z całą pewnością powiedzieć, że będę tęsknić za tą atmosferą, ludźmi, śmiechem do łez co chwilę, koncertami, nawet kolejkami do skorzystania z prysznica. Kilka pięknych dni, kiedy to nie przejmuję się niczym. Cytując Kabanosa : „Syn szczęśliwy jest i o to właśnie chodzi nic nie trzeba mu tu sam poradzi sobie zaśnie dziś pod chmurką obudzi się już w chmurach i zapomni o wszystkich dołujących bzdurach!”. Wrócę tam jeszcze nieraz – to na pewno!